Meditasyon ilerledikçe ağlamalar artmaya başladı.

Ama ben konsantre olamıyorum…

Anneme odaklanıyorum…

Bir neden bulamıyorum…

Suçlu mu hissediyorum? Bir şey çıkaramıyorum.

Annemin meme kanseri olduğu bölge ben bebekken beni emzirirken memesi abse kapıyor.

Sağ memesi abseleşiyor. Bol cerahat akıyor.     Çok acı çekiyor. Sonrada aynı yerden kanser gelişti.

Kanserin de şöyle bir hikayesi var. (Hikayeyi şimdi hatırladığımda yeni bir keşifle nefesim sıkıştı).

Sene 1997-8 gibi olmalı. İzmir’deyim. Annemde arada bir menopoz için kontrollerini yaptırıyor. Hormon ilacı kullanıyor. Ege Üniversitesinde çekiliyor mamografisi. Sağ memede şüpheli bir kitle bulunuyor. Biyopsiye karar veriliyor. Biyopsi geniş yapılıyor. Çıkan kitleye o zaman kanser teşhisi konuyor. O zamanları pek iyi hatırlamıyorum. Ama nedense patoloji raporlarını ben almaya gitmişim. Kanser teşhisi kafamdan soğuk sular döküyor. Tepecik SSK hastanesi patoloji şefi Ümit Hanım yakın dostumda olduğundan ona koşuyorum. Preparatları istiyor. Bakıyor. Kanser değil diyor. Skar dokusu diyor. Buca Hastanesi patoloji bölümü şefi Hakan Beye gösteriyorum. Kanser diyor. Son çare olarak Ankara’da profesör olan sınıf arkadaşım Selime gönderiyorum. Çok düşük potansiyelli kanser diyor. Sınırları belli. Takip edilmesi yeterli diyor.

Meme cerrahı arkadaşım Ragıp beye soruyorum ne yapalım diye. İzleyelim diyor. Ve izleme başlıyor.

Denizliye taşınıyoruz bu arada. Denizlideki kontrollerde kitle büyüyor. Kanser çıkıyor. Ama çok sınırlı. Ragıp Abi kısıtlı cerrahi yapıyor (annemin hepsini alın demesine rağmen) yani memeyi kısmen alıyor. Sanki bir esteteik ameliyat gibi.

Kanser 2 cm çaplı ve düşük potansiyelde çıkmasına rağmen Ragıp abi kemoterapiye başlıyor. 6 kür yapılacak ama annem o zamanlar kemoterapiyi kaldıramıyor. 3 kürden sonra bırakıyoruz. Sonrada geçen seneye kadar kanserden bir haber çıkmamıştı hatta annem kontrolleri bile bırakmıştı.

İşte hem onun adına karar vermek (ilk teşhis edildiğinde ona sormadan Ragıp abinin kararına uymuş, kanseri bile gizlemiştim) hem de bebekliğimde bu kanser zemininde benim de payım olmasının ben de bir suçluluk yaratıp yaratmadığını düşündüm ama fazla bir suçluluk bulamadım. O zaman mutlaka bir şey olmalıydı. 

Endes kampındaki spiritüel keşiflerden esinlenerek hazırlanmış kişisel gelişim çalışması

30 Ağustos 2015 - Spiritüel Gelişim ve Yeniden Sevgiyle Doğmak

Ayrıntılar için tıklayınız